A ty utwierdzaj braci twoich w wierze…
br. Karol Adamczewski
W liście apostolskim Porta fidei Ojciec Święty Benedykt XVI ogłosił Rok Wiary, który rozpoczął się 11 października 2012 roku, a zakończy się w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata 24 listopada 2013 roku. Więcej zarówno o tym ważnym wydarzeniu, jak i jego okolicznościach, a także o motywach podjętej decyzji dowiadujemy się w Liście apostolskim Porta fidei.
Trzeba zauważyć, iż rozpoczęcie Roku Wiary nieprzypadkowo zbiega się z rocznicami dwóch wielkich wydarzeń, które miały ogromny wpływ na ukształtowanie oblicza Kościoła naszych dni oraz których doniosłości i znaczenia być może nie do końca jesteśmy świadomi. W tym roku mija bowiem 50. rocznica otwarcia Soboru Watykańskiego II zwołanego przez błogosławionego Jana XXII oraz dwudziesta rocznica ogłoszenia Katechizmu Kościoła Katolickiego. Należy zatem zauważyć, iż Rok Wiary stanowi niezwykłą okazję, aby jeszcze bliżej a może nawet na nowo zrozumieć, że fundamentem wiary chrześcijańskiej jest, jak powiedział Benedykt XVI ,,spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę, a tym samym decydujące ukierunkowanie”. Inauguracja Roku Wiary ściśle związana z 50. rocznicą otwarcia Soboru Watykańskiego II, stanowi zachętę do autentycznego nawrócenia się do Boga ale jest także okazją do uświadomienia sobie, iż spuścizna pozostawiona przez ojców soborowych ,,nie traci wartości ani blasku” oraz stanowi część Magisterium należącego do Tradycji Kościoła.
Wyrażając wdzięczność za dar Soboru i Roku Wiary warto jednocześnie przybliżyć sobie albo przypomnieć główne przesłanie płynące z tego niezmiernie wielkiego wydarzenia dla całej wspólnoty wiernych. Niewątpliwie sobór był przejawem uniwersalizmu i zarazem dynamizmu Kościoła, który starał się wsłuchiwać w głos Ducha Świętego. Ale także odważnie podjął wysiłek odnowy, poprzez odkrywanie na nowo swej tożsamości i misji. Stąd też niejako naturalną konsekwencją było przyjęcie dwóch zasad wyznaczających przebieg i kierunek prac soborowych. Chodziło o aktualizację, czyli lepsze dostosowanie się Kościoła do ówczesnych potrzeb świata z jednoczesnym powrotem do źródeł określonych przez ojców soborowych terminami ,,aggiornamento” i ,,ressourcement”. Wspomniane uaktualnienie odnosiło się przede wszystkim do odważniejszego zwrócenia Kościoła ku światu ale z zastrzeżeniem, iż nie po to by tylko przyjmować i naśladować jego wzorce często nie zbyt dobre ale by skuteczniej głosić w nim Chrystusa. Natomiast zasada zwrócenia do źródeł w swym założeniu odnosiła się przed wszystkim do potrzeby głębszego czerpania z Biblii i nauczania Ojców Soborowych, zwłaszcza w kontekście poszukiwania odpowiedzi na najbardziej palące współczesne problemy ludzkości.
Można się zastanawiać jak połączyć wydarzenie sprzed 50-ciu laty z obecnie ogłoszonym Rokiem Wiary i jakie ma to znaczenie w życiu każdego z nas? W dostrzeżeniu związku między tymi wydarzeniami niezwykle pomocne wydają się być słowa bł. Jana Pawła II który wyraził się o soborze jako ,,wielkiej łasce”, która stała się dobrodziejstwem dla Kościoła w XX wieku, niczym ,,busola wskazująca drogę”. Posiadając zatem tak ,,cenny kompas” wydaje się koniecznie prawidłowe korzystanie z niego na drodze ziemskiego pielgrzymowania, na której znajduje się każdy z nas. Natomiast Benedykt XVI w ,,Porta Fidei” mówi o ,,podwojach wiary” które zawsze są otwarte i zapraszają każdego do ich przekroczenia. Przekroczenie ich wiąże się automatycznie z wyruszeniem w drogę, która trwa całe życie. Doskonale zdajemy sobie sprawę, że w naszym ziemskim pielgrzymowaniu nie brakuje momentów w których tracimy siłę i wytrwałość. Wówczas najchętniej byśmy się zatrzymali i trwali w bierności, albo oglądali się wstecz wspominając to co minione. Jeszcze bardziej niebezpieczne wydają się chwile, w których przestajemy iść wyznaczoną drogą, dajemy się sprowadzić na manowce albo co gorsze błądząc sądzimy, że zmierzamy we właściwym kierunku. Aby zatem osiągnąć wskazany cel jakim jest życie wieczne z Chrystusem, ważne jest nie tylko obranie właściwej drogi i podążanie nią, ale także posiadanie wspomnianej busoli oraz co najistotniejsze umiejętne korzystanie z niej. Dopiero wypełnienie wskazanych warunków stanowi gwarancję wykonania wyznaczonego zadania.
W przeżywanym Roku Wiary papież Benedykt XVI zachęca do odnalezienia drogi wiary oraz umacniania więzi z Chrystusem. Wydaje się, że w obecnych czasach doskonałym kierunkowskazem czy wspomnianą ,,busolą”, zarówno dla poszczególnych wiernych jak i całego Kościoła, jest nauczanie soborowe ale oczywiście pod warunkiem jego właściwego odczytania. Wyraźnie podkreślił to Ojciec Święty Benedykt XVI mówiąc o potrzebie ,,odczytywania i przyjmowania postanowień soborowych w świetle prawidłowej hermeneutyki”. Innymi słowy jeśli sobór ma pełnić funkcję ,,busoli” dla pielgrzymującej wspólnoty Kościoła musi być prawidłowo interpretowany przy zachowaniu zasady wierności i dynamizmu. Wypełnienie wspomnianych warunków na drodze naszej wiary z pewnością może wiązać się z trudem oraz nieustannym przekraczaniem samego siebie. Z drugiej strony jednak podjęcie tych trudów daje gwarancję spotkania z Chrystusem już tu na ziemi, przynosząc zarazem najprawdziwszy entuzjazm i nieporównywalną z niczym radość.
W nauczaniu soborowym jak i różnych wypowiedziach, w związku z obchodzonym Rokiem Wiary, bardzo często przywoływany jest obraz Kościoła, w którym pasterze na wzór Chrystusa muszą wyruszać w drogę, by wyprowadzić lud z pustyni ku przestrzeni życia, jaką stanowi spotkanie z Chrystusem dawcą życia. Trzeba przyznać, że ilekroć mowa jest o wierze, zawłaszcza w kontekście rozpoczętego Roku wiary, rodzi się wiele refleksji nad sensem wiary, a także nad jej stanem zarówno we wspólnocie całego Kościoła jak i u każdego z nas. W związku z tym nieodparcie nasuwa się scena z Ewangelii św. Łukasza, w której Chrystus na ręce Piotra składa bardzo ważne zapewnienie ,, Prosiłem za Tobą, aby nie ustała twoja wiara, a ty utwierdzaj braci twoich” (por. Łk 22,32). Trudno nie oprzeć się wrażeniu, że słowa wypowiedziane przez Naszego Pana blisko 2000 lat temu nadal zachowują swą aktualność i w dodatku może współcześnie wybrzmiewają jeszcze bardziej realnie i żywo. Czyż nie jest tak, że ogłoszony Rok Wiary przez Piotra naszych czasów nie jest realizacją polecenia Chrystusowego: a ty utwierdzaj braci twoich w wierze? Uważam, że ważne jest aby zwłaszcza w dzisiejszych czasach, wcale niełatwych pod kątem zachowania i poszanowania podstawowych wartości, a zwłaszcza wiary, wzbudzać przekonanie w sercach, iż w naszej wierze nie jesteśmy sami, że wierzy cały Kościół, że wierzy Piotr żyjący nieustannie w Kościele i mający zapewnienie Mistrza o niezwyciężoności i trwałości naszej wiary.
Wydaje się oczywiste, iż ogłoszony Rok Wiary pozostający w ścisłym związku z 50. rocznicą zwołania Soboru Watykańskiego II jest dogodnym czasem, do uświadomienia sobie przesłania płynącego z tego wydarzenia a zawierającego fundamentalne prawdy zwłaszcza w odniesieniu do wiary. Stąd trzeba uświadomić sobie w pierwszym rzędzie, iż wiara jest darem, który otrzymaliśmy od Stwórcy i za który winniśmy dziękować. Jednakże nie wystarczy poprzestać na świadomości otrzymanego daru i wdzięczności, ale ważne jest również nasze zaangażowanie, które sprowadza się do nieustannego odkrywania i pielęgnowania jej oraz dawania o niej świadectwa. Wreszcie niezwykle istotnym aspektem wiary w Chrystusa, zwłaszcza dziś w dobie powszechnego zobojętnienia czy nawet postaw wrogości wobec religii, jest fakt, iż jej wierne i odważne wyznawanie wiąże się z doświadczeniem radości i piękna.